Mit: Ofiara sama sprowokowała przemoc.
Fakt: Niezależnie od problemów w związku, przemoc nie może być usprawiedliwiona. Sprawcy celowo stosują taktyki zastraszania i izolacji, aby kontrolować swoją partnerkę. Agresorzy są często opisywani przez maltretowane kobiety jako dwojakie osobowości, które zachowują się inaczej publicznie i prywatnie. Ludzie postrzegają ich jako fajnych facetów, co prowadzi ofiary do przekonania, że być może faktycznie robią coś złego i same prowokują przemoc.
Mit: Prawdziwy sprawca przemocy jest agresywny wobec wszystkich
Fakt: Zdecydowanie nie. Sprawcy wybierają swoje ofiary i traktują je w sposób, w jaki nigdy nie potraktowaliby nikogo innego. Używają przemocy jako wyrazu władzy nad wybraną osobą. Wobec innych osób mogą zachowywać się jak fajni i czarujący współpracownicy, członkowie zespołu lub przyjaciele.
Mit: Gdyby sprawy miały się naprawdę tak źle, ofiara opuściłaby sprawcę przemocy.
Fakt: Moment, w którym ofiara decyduje się opuścić swojego oprawcę, może być najbardziej niebezpieczny dla jej życia. Sprawcy często grożą śmiercią lub samobójstwem. Jeśli para ma dzieci, mogą być one narzędziem szantażu wobec kobiety, którą straszy się odebraniem praw macierzyńskich, i przekonaniem władz, że nie nadaje się na matkę. Z biegiem lat sprawca odcina ofiarę od przyjaciół, krewnych i rynku pracy, tak że nie ma ona dokąd pójść, nie ma tez za co. Sprawca tworzy atmosferę strachu, w której zakończenie związku nie wydaje się bezpieczną opcją, a wręcz przeciwnie – zwiększa ryzyko śmierci.
Mit: Przemoc domowa jest zła, ale nie jest powszechna.
Fakt: Wbrew powszechnemu przekonaniu, przemoc domowa nie jest problemem osób aspołecznych, zagrożonych społecznie lub o niskich dochodach. Przemoc (niekoniecznie fizyczna) występuje również w “dobrych”, bogatych w zasoby rodzinach, zarówno w miastach, jak i na obszarach wiejskich.
Mit: Przemoc domowa to sprawa rodzinna.
Fakt: Przemoc domowa to sprawa każdego z nas. Ukrywanie jej nikomu nie pomaga, a jedynie przyczynia się do rozprzestrzeniania się problemu. Niszczy życie kobiet, krzywdzi dzieci i drogo kosztuje społeczeństwo.
Mit: Przemoc domowa to po prostu niezdolność do kontrolowania swoich impulsów lub napadów złości.
Fakt: Sprawcy przemocy są bardzo dobrzy w kontrolowaniu swojej agresji, działając w sposób celowy i świadomy – wybierają, kogo zaatakować, kiedy zaatakować i jak mocno zaatakować. Na przykład, sprawca przemocy decyduje się uderzyć swoją żonę, ale nie żonę sąsiada czy szefa.
Mit: Przemoc domowa nie ma wpływu na dzieci. Nawet jej nie zauważają
Fakt: Życie w środowisku pełnym przemocy jest bardzo szkodliwe dla dzieci. Nawet bardzo małe dzieci są świadome tego, co się dzieje.
Mit: Alkohol, stres i problemy psychologiczne powodują przemoc.
Fakt: Nadużywanie alkoholu, stres, problemy w pracy lub trudności psychologiczne mogą stanowić tło przemocy domowej, ale nie są jej faktyczną przyczyną. Sami sprawcy przyznają, że używają tych wymówek tylko po to, by dać sobie usprawiedliwienie.
Mit: Sprawca jest zazdrosny i kontrolujący, ponieważ ma niską samoocenę i czuje się niepewnie.
Fakt: W rzeczywistości jest wręcz przeciwnie. Sprawca przemocy czuje się wyjątkowy. Dlatego też, gdy ktoś myśli “zostanę, będę go wspierać i problem zostanie rozwiązany”, problem tylko się nasila. Prześladowca pragnie uwagi i cieszy się nią, a kiedy nie dostaje tego, czego chce, karze. Karze, ponieważ uważa, że ma do tego prawo, a ofiara powinna być mu wdzięczna za związek, który oferuje, za możliwość pracy lub jej brak, za przyjaciół i życie towarzyskie. Zawsze usprawiedliwia przemoc i zrzuca winę na ofiarę (“Wiesz, jak sprawić, żebym cierpiał”).
Mit: Jeśli sprawca okaże skruchę i obieca, że to się więcej nie powtórzy, przemoc ustanie.
Fakt: Fałszywe samookaleczenia i błaganie o przebaczenie to techniki manipulacyjne stosowane przez sprawców w celu dalszej kontroli i dominacji nad ofiarą. Sprawcy rzadko zaprzestają przemocy.
Mit: Ofiary należą do typu osobowości, który przyciąga sprawców i prowokuje przemoc.
Fakt: Badania nie wykazały typu osobowości, który definiuje ofiary. Przemoc jest zawsze winą agresora, a nie ofiary.
